Wojna o słowa [ Rozdział 1. ]

          3 września, 1937 roku

          Postanowiliśmy zakończyć dzień w nieco bardziej rozrywkowy sposób niż zazwyczaj. Raźnym krokiem przeszliśmy przez drzwi wyjściowe szkoły i ruszyliśmy w kierunku rynku. Mijaliśmy po drodze grupki szczęśliwych, roześmianych dzieci, które główkowały jak spędzić resztę dnia. Przecież piątkowe popołódnie oznacza, że nie trzeba się uczyć na sprawdziany i iść wcześniej spać, by nie zaspać. 

          Gdy dotarliśmy do sklepu z owocami „Wilchelm", którego nazwa jest własnością analfabety, weszliśmy cicho do środka. 

          – I co robimy? – spytałem. – Na co go dzisiaj wrobimy?

          – Może zwędzimy mu wszytskie przysmaki? – zasugerował Józek. Każdy z nas wiedział, że Wilhelm ukrywa pod ladą prezenty od „wielbicielek", które tak na prawdę są darami od Jana Wedla za owoce do jego czekolad. 

          – Zbyt proste – skwitował Maciek.

          – Masz rację – poprałem go. – Ale mam plan.

          Wilhelm przytargał do witryny sklepowej skrzynkę nowodostarczonych jabłek. We wrześniowym słońcu zachęcały przechodniów swoim żywym kolorem. Odwrócił się w stronę lady i z wrzaskiem, który obudziłby nawet nieboszczyka, upadł na podłogę. Na meblu stał stworzony z jabłek, bananów, brzoskwiń i wielu innych stwór o oczach z winogron. Nie był on straszny, lecz dla grubych szkieł w okularach właściciela wydał się on co najmniej wielkości wielkiej stopy. 

          Nie zdołaliśmy się powstrzymać więc wyskoczyliśmy zza lady śmiejąc się do rozpuku. Wilhelm podniósł się jak oparzony i otrzepał swój szary ze starości faktuch. Poprawił wąsy, naciągnął na nos okulary i spojrzał na nas karcąco. Postaram się załagodzić sytuację.

          – Przepraszamy! Jest piątek pierwszego tygodnia szkoły. W taki dzień nie da się zachowywać spokojnie i racjonalnie.

          – A przydałoby się! Rodzice nie nauczyli was manier?! – wrzasnął.

          Edmund spochmurniał.

          – Niech pan nas zrozumie! Pan też kiedyś był młody!

          – Oj byłem! Ale ja przynajmniej miałem szacunek dla starszych. 

          – Pan sam się własnie przed nami przynał, że jest stary... – zauważył Maciek.

          Śmialiśmy się dalej. Nawet po tym jak wyrzucił nas na ulicę klnąc i wrzeszcąc jak bardzo kocha dzieci.

         Wróciłem do domu o wiele raźniej niż z niego wyszedłem. Odłożyłem plecak i poszedłem do kuchni. Stała tam mama ubrana w białą sukienkę z błękitnymi kwatami. Zamyślona mieszała zupę w garnku. 

          – Mamo? Wszytsko w porządku? – Ocknełą się i spojrzała na mnie z wymuszonym uśmiechem.

          – Tak. Dlaczego pytasz?

          – Bo nie umiesz kłamać.

          Zamilkła. Po krótkiej walce ze sobą zdecydowała się mówić. 

          – Obawiam się najgorszego.

          – Jesteś chora? Coś z tatą? – wystraszyłem się.

          – Nie, nic mi nie jest. Tata... To skomlikowne.

          – Ja w stosunku do ciebie jestem szczery. Zrozumiem wszytsko, nie urodziłem się wczoraj. – Usmiechnęła się. Uklękła przede mną i ujęła moje dłonie w swe ciepłe ręce. 

          – Wiesz  co się działo w Polsce, gdy jeszcze nie byłeś moim synkiem?

          – Pytasz mnie o historię?

          – Nie szkolną. Tylko tę, którą uczył cię tata.

          – Była wojna – rzekłem wrając do tamtych chwil. – I była zła. Tata mówił mi, że ludzie umierali, choć nie powinni.

          – Masz rację.

          – Ale dlaczego mnie o to pytasz? – Nie zrozumiałem.

          – Bo to powróci. Ze zdwojoną siłą.